Ο τραχανάς είναι ένας ζεστός χυλός δημητριακών, που παρασκευαζόταν από σιτάρι ή κριθάρι μαγειρεμένο σε γάλα (γλυκός) ή ζωμό (αλμυρός). Οι πρώτες συνταγές ήταν απλές, αλλά με την πάροδο του χρόνου προστέθηκαν μπαχαρικά, ζάχαρη, φρούτα και αυγά.
Ο τραχανάς ήταν δημοφιλής, κατά τον Μεσαίωνα, τις ημέρες της Σαρακοστής. Ήταν σύνηθες για τους μάγειρες να σερβίρουν τραχανά με βάση το γάλα, πάνω από τα ψάρια. Ο αρχιμάγειρας στην αυλή του βασιλιά Ριχάρδου Β’, συνδύαζε τον τραχανά με γουρουνόψαρο αφού θεωρούνταν το καλύτερο συστατικό πολυτελείας για μια γιορτή.
Ο τραχανάς μπορεί να παρασκευαστεί απίστευτα γρήγορα και εύκολα και συνήθως απαιτεί μόνο σιτάρι αποφλοιωμένο, ένα υγρό (γάλα ή νερό), αλάτι και προαιρετικά μια πρέζα σαφράν για το χρώμα.
Η ιστορία
Το σιτάρι προέρχεται από τη Μέση Ανατολή και έχει ένα συναρπαστικό υπόβαθρο. Η διαθεσιμότητά του επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο φτιαχνόταν ο τραχανάς όσο περνούσαν τα χρόνια. Οι πλούσιοι αρχαίοι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν σιμιγδάλι για να φτιάξουν ένα χυλό σιτηρών που ονομαζόταν Punic Porridge. Παρασκευαζόταν με αυγά για να γίνει παχύρρευστο, μέλι και τυρί.
Οι ρωμαϊκές διατροφικές παραδόσεις δεν εξαφανίστηκαν μετά την Άλωση της Ρώμης, αλλά επιβίωσαν στις κουζίνες των διάφορων λαών και φυλών που κατοικούσαν στην Ευρώπη και στα πρώην ρωμαϊκά εδάφη κατά τους επόμενους αιώνες. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν γνωστά σωζόμενα βιβλία μαγειρικής ή χειρόγραφα γραμμένα από Άγγλους, Σάξονες, Νορμανδούς ή άλλες ομάδες που ήρθαν στην εξουσία μετά τον 5ο αιώνα, αλλά οι ιστορικοί γνωρίζουν ορισμένες από τις διατροφικές τους παραδόσεις βασισμένες στη βιβλιογραφία, τα ιατρικά γραπτά και τα αρχαιολογικά στοιχεία σχετικά με τις σοδειές που καλλιεργούσαν ή ήταν διαθέσιμες σε αυτούς.
Για παράδειγμα, οι Σάξονες της Βρετανίας είχαν πρόσβαση στο σιτάρι αλλά έτρωγαν περισσότερο κριθάρι.
Οι Νορμανδοί, έτειναν να τρώνε πιο πλούσια τρόφιμα και προτιμούσαν να χρησιμοποιούν το σιτάρι έναντι άλλον σιτηρών. Ήταν γνωστοί για την υιοθέτηση των διατροφικών παραδόσεων και των συστατικών άλλων πολιτισμών και τη διάδοση της κουζίνας τους στις περιοχές που κατέκτησαν τον 10ο και 11ο αιώνα. Οι Νορμανδοί πιστώνονται συχνά με την εισαγωγή αυγών, σαφράν και ζάχαρης στον τραχανά, καθώς και το σερβίρισμα με κρέας ελαφιού.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της μεσαιωνικής εποχής, ο τραχανάς έγινε βασικό φαγητό, ειδικά στα νοικοκυριά της ανώτερης τάξης και στα βασιλικά συμπόσια. Το πιάτο θεωρήθηκε τόσο πολυτελές που αναφέρθηκε στο ποίημα του 14ου αιώνα Wynnere and Wastoure.
Μέχρι τον 13ο αιώνα αυτές οι συνταγές είχαν τελικά καταγραφεί και διατηρηθεί για τις μελλοντικές γενιές. Το σιτάρι ήταν ευρέως διαθέσιμο σε όλη την Ευρώπη, αλλά ήταν το πιο επιθυμητό από τα σιτηρά, έτσι οι αγρότες αναγκάστηκαν να στραφούν προς άλλες λιγότερο δαπανηρές καλλιέργειες όπως το κεχρί.
Ο τραχανάς ήταν συχνά συνοδευτικό με γευστικά κρέατα όπως το ελάφι, αλλά τις μέρες της νηστείας από κρέας, σερβίρονταν με ψάρι. Είτε θα μαγειρευόταν αρκετά παχύρευστο για να καταναλώνεται ως κύριο γεύμα είτε θα σερβιριζόταν πιο ρευστό σαν σούπα.
Υπάρχουν πολλές γευστικές εναλλακτικές συνταγές του τραχανά που βρίσκονται σε βιβλία μαγειρικής του Μεσαίωνα. Όλες είναι περίπου ίδιες εκτός από μικρές τοπικές παραλλαγές.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να δοκιμάσετε τον τραχανά στο σπίτι. Τα βασικά συστατικά του είναι γενικά φθηνά και είναι πάντα μια καλή ιδέα να διατηρείτε ένα μικρό στοκ σιταριού και σιτηρών στο ντουλάπι. Ο τραχανάς είναι αρκετά απλός στην παρασκευή του και προσαρμόζεται εύκολα στα προσωπικά γούστα του καθενός.