- Ο φλοιός του σησαμιού, ένα απόβλητο προϊόν από την παρασκευή του σησαμέλαιου, είναι πλούσιος σε αντιοξειδωτική σησαμινόλη.
- Επιστήμονες ανακάλυψαν, σε εργαστηριακές έρευνες πάνω σε ένα ζωικό μοντέλο της ασθένειας, ότι η σησαμινόλη προστατεύει τα νευρικά κύτταρα από βλάβες και προλαμβάνει τα συμπτώματα του Πάρκινσον.
- Απαιτούνται κλινικές δοκιμές για να καθοριστεί εάν το αντιοξειδωτικό μπορεί να αποτρέψει τη νόσο του Πάρκινσον ή να επιβραδύνει την εξέλιξή της στους ανθρώπους.
Η νόσος του Πάρκινσον είναι μια προοδευτική διαταραχή του εγκεφάλου που επηρεάζει τους νευρώνες που παράγουν ντοπαμίνη. Προκαλεί τρέμουλο, μυική δυσκαμψία ή ακαμψία και βραδύτητα της κίνησης, μεταξύ άλλων συμπτωμάτων.
Η απώλεια και ο εκφυλισμός των νευρώνων που παράγουν ντοπαμίνη σε μια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται μέλαινα ουσία προκαλεί τα σχετιζόμενα με την κίνηση συμπτώματα που μπορούν να χαρακτηρίσουν τη νόσο του Πάρκινσον.
Δεν υπάρχει θεραπεία για τη νόσο του Πάρκινσον, αν και αρκετές φαρμακευτικές θεραπείες μπορούν να βοηθήσουν στην ανακούφιση των συμπτωμάτων. Το πιο συχνά συνταγογραφούμενο φάρμακο για αυτό το σκοπό είναι η λεβοντόπα, η οποία αναπληρώνει τα επίπεδα ντοπαμίνης.
Η Δρ Akiko Kojima-Yuasa, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Graduate School of Human Life Science στο Πανεπιστήμιο της Οσάκα στην Ιαπωνία, σημειώνει ότι προς το παρόν δεν υπάρχει προληπτικό φάρμακο για τη νόσο του Πάρκινσον, παρά μόνο θεραπείες αντιμετώπισης.
Μια αιτία απώλειας κυττάρων στη μέλαινα ουσία είναι το οξειδωτικό στρες. Αυτό οδήγησε την Δρ Kojima-Yuasa και τους συνεργάτες της να διερευνήσουν εάν η σησαμινόλη, εάν ισχυρό αντιοξειδωτικό, θα μπορούσε να αποτρέψει τον θάνατο των νευρικών κυττάρων σε ένα μοντέλο της νόσου του Πάρκινσον.
Οξειδωτική βλάβη
Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια τοξική χημική ουσία που ονομάζεται 6-υδροξυντοπαμίνη για να μοντελοποιήσουν την οξειδωτική βλάβη που εμφανίζεται στη νόσο του Πάρκινσον.
Όταν εφάρμοσαν τη χημική ουσία σε ανθρώπινα νευρικά κύτταρα που αναπτύσσονταν σε καλλιέργειες εργαστηρίου, τα κύτταρα άρχισαν να πεθαίνουν.
Η προσθήκη σεσαμινόλης στις καλλιέργειες μείωσε σημαντικά τη συγκέντρωση των ενεργών ειδών οξυγόνου και απέτρεψε τον κυτταρικό θάνατο. Η σεσαμινόλη φάνηκε να προστατεύει τα κύτταρα από την οξειδωτική βλάβη αυξάνοντας την παραγωγή δύο προστατευτικών πρωτεϊνών : της Nrf2 και της NQO1.
Στη συνέχεια οι ερευνητές στράφηκαν σε ένα τυπικό ζωικό μοντέλο της νόσου του Πάρκινσον, το οποίο περιλαμβάνει τη χορήγηση δόσης σε ποντίκια με τη νευροτοξίνη ροτενόνη.
Η τοξίνη μειώνει την παραγωγή ντοπαμίνης στον εγκέφαλο των ζώων. Αυτό μειώνει τις κινητικές ικανότητες και μειώνει την κινητικότητα του εντέρου του, τα οποία είναι συμπτώματα της νόσου του Πάρκινσον στους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα τα άτομα που έχουν τη νόσο μπορεί να εμφανίσουν δυσκοιλιότητα δεκαετίες πριν γίνουν εμφανείς οι δυσκολίες στην κίνηση.
Τα ποντίκια που έκαναν δίαιτα που περιείχε σεσαμινόλη για 36 ημέρες, είχαν υψηλότερα επίπεδα ντοπαμίνης και καλύτερες επιδόσεις σε ένα τυπικό τεστ κινητικών ικανοτήτων από τα ποντίκια της ομάδας ελέγχου που έκαναν κανονική διατροφή. Η κινητικότητα του εντέρου των ποντικιών στην ομάδα δοκιμής ήταν επίσης φυσιολογική.
Επιπλέον, τα ποντίκια που κατανάλωναν σησαμινόλη είχαν χαμηλότερα επίπεδα άλφα-συνουκλεΐνη στη μέλαινα ουσία. Η άλφα-συνουκλεΐνη είναι μια πρωτεΐνη που συσσωματώνεται για να σχηματίσει μεγαλύτερες δομές που ονομάζονται σώματα Lewy, τα οποία είναι ένα χαρακηριστικό γνώρισμα του νευροεκφυλισμού στη νόσο του Πάρκινσον.
Προληπτική θεραπεία;
Στην εργασία τους, οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η προστατευτική δράση παρατηρήθηκε με τη χορήγηση μικρής ποσότητας σεσαμινόλης. Αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η σεσαμινόλη είναι κατάλληλη για χρήση ως προληπτική θεραπεία της νόσου του Πάρκινσον. Ωστόσο, περαιτέρω λεπτομερής αποσαφήνιση του μηχανισμού δράσης θα είναι απαραίτητη για πρακτική εφαρμογή.
Η Δρ Kojima-Yuasa και η ομάδα της επιθυμούν να ξεκινήσουν κλινικές δοκιμές του εκχυλίσματος.
Οι επιστήμονες προτείνουν ότι η σησαμινόλη μπορεί να είναι σε θέση να διασχίσει τον αιματοεγκαφαλικό φραγμό στους ανθρώπους. Αυτό το φράγμα εμποδίζει παθογόνα και μεγάλα μόρια να εισέλθουν στον εγκέφαλο. Ωστόσο, απαιτείται περαιτέρω έρευνα για την υποστήριξη των ευρημάτων.
Γενικά, αξίζει να έχουμε κατά νου ότι τα αποτελέσματα των μελετών σε καλλιέργειες κυττάρων και σε ζωικά μοντέλα δεν αντικατοπτρίζουν πάντα αυτό που συμβαίνει στο ανθρώπινο σώμα.